Erfenissen

Ik ben een denker

Mijn bestaan speelt zich grotendeels af in mijn hoofd. Ik zeg wel eens voor de grap; ik kan alleen maar dingen bedenken en verder eigenlijk niks, wanneer iemand me complimenteert met mijn cognitieve vaardigheden, makkelijker gezegd met mijn slimheid.

Het ongemak van een complimentje maar zeker van een compliment over mijn denkvermogen maakt dat ik mezelf erna altijd graag even wat kleiner maak, ik ben niet beter dan een ander, ligt daar vaak onder.

Feit is wel dat ik een echte denker ben, wanneer ik mijzelf classificeer in de Archetypen van Carl Gustav Jung dan pas ik feilloos in het Archetype van de Visionair.

En door alles wat zich in mijn hoofd, hart en ziel afspeelt aan visies, ideeën en filosofieën is het juist de zwaarte in mijn maag en darmen die me rust geeft. Eten en vooral zwaar eten helpt me om te landen, om rust te vinden. Te weinig zwaarte in mijn buikje zorgt letterlijk voor hoofdpijn en een minder goed functionerend brein

Wel ingewikkeld wanneer je eigenlijk juist zelf zo ontzettend veel oordeel hebt over dat buikje.

Een tijd geleden schreef ik over het erkennen, omarmen en bedanken van je ‘ lelijke’ karaktereigenschappen. Ik nam toen als voorbeeld mijn eigen schaduwzijde en mijn gevecht daarmee nu ik die heftigheid nog maar zelden nodig heb maar deze zich nog wel eens laat zien. Het antwoord op dat gevecht is het erkennen van die kant van jezelf en het bedanken dat het je heeft gebracht tot waar je nu bent.

Acceptatie

Het zelfde geldt in mijn geval dus ook voor het buikje. Mijn behoefte aan zwaar eten, aan vulling bracht me daar waar ik nu ben. Ik heb vol kunnen houden in tijden dat het echt heel erg moeilijk was, dat ik mijn eigen grenzen aan tikten, ook de grenzen van mijn intelligentie en mijn kunnen. Door mezelf te voeden, toe te geven aan de behoefte aan die vulling kwam ik hier. En nu wil ik steeds in gevecht met dat gene wat ik dus juist nodig heb. Eten!

Sinds enige tijd heb ik juist op basis van deze theorie besloten om mijn relatie met voeding ook een nieuwe richting te geven. Ik omarm, ik bedank, ik erken en accepteer.

In het kader van mijn gezondheid en natuurlijk ook deels ijdelheid heb ik geaccepteerd dat ik om lekker te blijven vullen wel echt meer moet gaan bewegen.

Erfenissen

En dus liep ik vanmorgen met mijn koptelefoon op door een park hier in de buurt om mijn dagelijkse 6 km te wandelen. Deze keer beluisterde ik een podcast die me was aangeraden door de dochter van mijn lieve, helaas overleden vriendin Marjon. De podcast ging over erfenissen, in de breedste zin van het woord.

Daadwerkelijk het erven van spullen, vastgoed, geld maar ook van problemen en schulden. De podcast benoemde dat wanneer iemand sterft, er eigenlijk een vacature ontstaat die door een ander moet worden opgevuld. Een hypotheek, belasting, kredieten, het stopt niet wanneer iemand overlijdt. Het moet overgaan op een ander en hier werd door een aantal notarissen op mooie en humoristische wijze over verteld.

Tijdens en na de podcast dacht ik na over wat we allemaal nog meer erven. Ik ben mijn vader vroeg verloren en de paar duizend gulden die vrij kwam in mijn pubertijd heb ik uitgegeven aan wiet, sigaretten en een vakantie naar Lloret de Mar. Ik heb me meer dan eens afgevraagd wat ik toch allemaal voor nuttigs had kunnen doen als ik daar anders mee om was gegaan.

En nu

Jaren lang heb ik ook gedacht dat ik verder niks van hem had geërfd, dat ik geen enkele binding had met mijn afkomst en Friese roots die ik van mijn Dijkstra kant heb geërfd en toch ontdek ik de laatste jaren steeds vaker iets wat ik van hem heb of in ieder geval van die kant van de familie.

Mijn buikje en mijn behoefte om zwaar te eten zijn misschien wel een overblijfsel van mijn boeren Friese wortels, zo ook mijn klapkuiten.

Tegelijkertijd herken ik deze behoefte aan vulling ook heel erg bij mijn moeder en mijn zus, we zijn stevige eters en als we minderen worden we licht in het hoofd, krijgen we hoofdpijn en functioneren we niet meer. Allemaal erfenissen waar we niet altijd bij stil staan.

Ermee dealen

Het nu waarin ik maar ook jij hebt te dealen met al deze erfenissen. Dat kan gaan over een buikje, over chronische aandoeningen maar ook over psychiatrische belasting, erfzonden en oude pijnen. Er komt steeds meer literatuur naar buiten over generationele trauma’s en de verwerking hiervan.

Onze generatie en zeker de generaties na ons doen niet meer moeilijk of geheimzinnig over therapie, coaching en andere vormen van psychische hulp. Ik vraag me wel eens af of dit misschien is wat wordt bedoeld met de ‘new-age’.  De tijd wanneer al die generationele trauma’s zijn doorgewerkt, de nieuwe tijd. Want dat is wat al die Nieuwe Tijdskinderen nu doen in therapie of tijdens coaching. Shit doorwerken die al generaties lang suddert in onze gemeenschappen.

Mijn aanpak

Dat is ook wat ik doe met Executives, Senior-leaders en ondernemers. Werken aan dat wat ze allemaal vinden van zichzelf en van anderen, en dat wat anderen van hen vinden. De invloed die dat heeft op het nu, op (hem of )haarzelf en op de mensen om haar heen, waar ze verantwoordelijk voor is.

Dat pijntje creëert een oordeel en dat oordeel creëert gedrag. Soms is het pijntje generationeel, soms is het uit het eigen leven, uit dit of misschien wel uit een vorig leven. Waar de basis van het gedrag ook ligt,  het wil altijd omarmd, erkend, en bedankt worden.

Hiermee werken is groots. Het is bevrijdend en het zorgt voor de allerbeste leiders op onze weg naar de New-Age!