Balans
Wanneer ik me uit over mijn eigen worstelingen en de momenten dat ik me down voel is een veel gegeven reactie; Jij? Dat had ik echt niet achter je gezocht.
Diezelfde reactie krijg ik wanneer ik vertel over mijn verleden, over het feit dat ik meerdere malen van school werd gestuurd, worstelde met drugs en uiteindelijk op het volwassen onderwijs mijn mavo diploma nog net heb mogen halen. Het is een oordeel over mij gebaseerd op wat ik nu laat zien. Jij? Was jij een lastig kind? Maar je bent zo ‘spiritueel’. Jij? Zat jij aan de drugs? Maar je leeft zo gezond.
2 Kanten
Al deze stellingen zijn juist. Juist aan beide kanten. Wie ik ben geweest is waar en wie ik nu ben is net zo waar. Ik ben het allebei en het één was er niet geweest zonder het ander.
Op jonge leeftijd heb ik een aantal vreemde sprongen gemaakt. Als ik er nu op terugkijk, met de wijsheid van een oudere vrouw 😉 en met alles wat ik heb mogen leren zie ik mezelf toen vooral als een jonge meid die het moeilijk had, die behoefte had aan grenzen en ze vervolgens met alle kracht die ze had omver blies in de hoop dat ze de grenzen nog harder aangeboden kreeg maar dat gebeurde vaak niet. En dus bevond ik mij vaak aan de voor een jonge meid ongezonde overkant van die grens. Grappig genoeg is het ook één van de meest waardevolle periodes uit mijn leven. Die jaren ‘op straat’ en zonder structuur hebben de basis gelegd voor de rest van mijn leven en in het bijzonder voor wie ik ben geworden als vrouw. Door uit te breken uit het leven waar ik in geboren werd ontstonden vriendschappen en innige banden met anders denkenden, anders gelovende en elders geborenen. Hier ontstond een niet te stoppen aantrekkingskracht tot verre, mystieke landen en zo vertrok ik als 17-jarige met een rugtas naar Marokko, daarna naar Syrië, Jordanië, Libanon, Iran, Palestina. Tijdens die reizen, die sommigen bestempelden als mijn aller vreemdste en gevaarlijkste acties ooit vond ik mijzelf, ontstond mijn identiteit en vond ik mijn passies en drijfveren. Dit is waar mijn licht begon te schijnen, ondanks dat het geboren werd in de schaduw.
Fast Forward
Als ik een sprong voorwaarts maak kom ik uit bij het eerste blog wat ik schreef voor LHD Executive Coaching, daar sprak ik over de trechter en dat sloeg op dit verhaal. Alles wat ik mee heb gemaakt, alles wat ik heb mogen leren is uiteindelijk van waarde geweest voor wie ik nu ben. Iedere stap, ook iedere misstap bracht me dichterbij wie ik ben geworden. Vaak genoeg heb ik me afgevraagd wat ik ooit nog zou gaan doen met kennis over een bepaald onderwerp en een paar jaar geleden kwam het allemaal bij elkaar, samen in de persoon maar ook in de coach die ik ben geworden.
Balans.
Ben ik nu dan helemaal af en volleerd? Zeker niet! Mijn start in het leven en de manier waarop ik als jongere leefde zegt nog altijd veel over wie ik ben als mens. Ik balanceer net zoals velen tussen twee uitersten, ik ben vaak kalm en begripvol maar soms ook heftig en explosief. Het betekent ook balanceren tussen mijn liefde voor mijn bestaan als succesvol ondernemer en aan de andere kant mijn behoefte aan de vlucht naar een moestuin en een klein huisje in het bos. Überhaupt de behoefte aan vluchten. Ik kan me onrustig voelen als ik van huis weg ben maar tegelijkertijd voel ik trekking in mijn lichaam en ziel naar andere oorden wanneer ik veilig op mijn eigen bank zit. De oorden die me al die informatie gaven over mezelf.
Herken jij dit? Merk je ook dat aan beide kanten van het dunne koordje uiteenlopende thema’s liggen die je soms in de war brengen? En hoeveel energie het kost om zoveel mogelijk de meest geaccepteerde jij te laten zien? Wat zeg je daarmee eigenlijk over die andere helft van jezelf?
Ik geloof niet dat ik op een dag alleen nog maar kalm en in balans zal zijn. Simpelweg omdat kalmte, rust en sereniteit niet te meten is zonder chaos, onrust en drukte. Ik ben het allebei en ik heb het allebei nodig.
