Het aangeven van grenzen heeft de laatste jaren, vooral onder vrouwen, een vlucht genomen. Enerzijds omdat we ‘het recht’ hebben dit aan te geven en een stem hebben die dit mag uitspreken. Anderzijds omdat we als generatie veel meer doen aan zelfzorg, hulp zoeken en het verwerken van oude wonden, generationele trauma’s en gekopieerd gedrag.
De valkuil van erkenning zoeken
Iets waar we veel mee worstelen, is over onze grens heen gaan. We geven, omdat we weten dat we dan erkend worden. Wederkerigheid werkt als een verslaving; de erkenning is juist de pleister op die generationele wond.
Overpresteren, mensen verlammen of klein houden door onze wens om te geven, te ondersteunen en dingen uit handen te nemen, omdat we zo graag goed willen doen voor anderen. Maar is dat echt zo? Willen we niet vooral onze eigen behoefte aan erkenning sussen?
De gevolgen van grenzeloos geven
Na jaren op deze manier te geven, bevinden we ons in situaties van burn-out, moe van het geven zonder genoeg terug te krijgen. Of misschien krijgen we wel iets terug, maar niet voldoende naar onze wens – want die behoefte aan erkenning is vaak een bodemloze put. Een put waar een ander nog zoveel in kan gooien, maar de bodem moeten we zelf leggen.
De kracht van zelfwaardering
Het mooie aan de huidige tijd is dat steeds meer mensen hulp inschakelen in de vorm van therapie, coaching of psychologie. Een veelgestelde vraag aan therapeuten is dan ook: hoe leer ik beter mijn grenzen aan te geven?
Over dit onderwerp zijn tal van zelfhulpboeken geschreven. Er zijn manieren om het aangeven van grenzen te leren, met de nadruk op het aangeven. Maar hoe lang houdt dat stand? Het leren NEE zeggen, ervaren waar je grens ligt? Voelen wanneer die grens wordt overschreden is aan te leren. Maar hoe zit het dan met dat verlangen naar erkenning? Is de put nu gedempt? Het antwoord op die vraag is hoogstwaarschijnlijk nee.
De sleutel: je eigen bodem creëren
De put is en blijft bodemloos totdat we zelf de bodem hebben gecreëerd en besloten waar die ligt. En zelfs dan zijn we er nog niet.
Vanaf het moment dat we de bodem hebben dichtgegooid, beginnen we met het vullen van de put – en ook dat doen we zelf.
Erkenning, waardering, liefde en het gevoel dat je voldoende bent, voldoende doet en voldoende hebt gedaan, zijn in de eerste plaats acties die we zelf moeten uitvoeren. Wanneer we onszelf die erkenning geven, kan externe waardering de put hooguit laten overstromen – in positieve zin. Maar zelfs als die externe validatie uitblijft, blijft de put op peil.
Grenzen stellen is meer dan een trucje
Als korte samenvatting van deze metafoor kan ik slechts zeggen dat het hebben van grenzen, het erkennen, omarmen en eren ervan niet slechts een trucje is. Het is een overtuiging waar jij recht op hebt. Op welk moment wordt een extra handeling, extra geven of een tandje harder lopen schadelijk of misschien ‘slechts’ oncomfortabel voor jou? Dat is jouw grens. Je voelt die pas echt als je jezelf voldoende waard vindt om hem ook daadwerkelijk te erkennen.
De echte vraag: hoe waardeer je jezelf?
De daadwerkelijke vraag voor een sessie bij een coach, therapeut of psycholoog – en zelfs voor de start van een zelfhulpboek – is veel waarschijnlijker: Waar ligt mijn uitdaging op het gebied van zelfwaardering? Hoe vind ik de liefde en erkenning voor mezelf? Waar zit het gebrek aan liefde voor mezelf?
Jouw reis naar authentieke grenzen
Die grens zoek je al heel lang. Neem de tijd om de liefde voor jezelf te vinden, erken en waardeer jezelf eerst. Dan gaat dat ‘nee zeggen’ als vanzelf. En vanuit die authenticiteit zul je merken dat jouw grens door anderen wordt geaccepteerd.
Hoe ik jou kan helpen
In mijn praktijk is dit een vraag waar ik regelmatig mee werk. Hoe leer ik mijn grenzen aan te geven? De vraag die ik hier vaak op stel is: Waar ligt die grens eigenlijk? En vervolgens… wat maakt dat jij recht hebt op die grens?
In mijn praktijk werk ik intuïtief met jou samen aan deze vraag en gaan we op zoek naar de antwoorden.
Benieuwd welke tools ik heb om jouw vragen van verschillende kanten te belichten? Of sta je open voor het versterken van je eigen intuïtie om met dit vraagstuk aan de slag te gaan?
Als Executive Coach coach ik de mens, de Executive achter het vraagstuk. Iets voor jou?
Plan hieronder een eerste sessie!
