Afwijzing
De afgelopen weken voelde het alsof ik veel afwijzing over me heen kreeg. Misschien was het niet eens echte afwijzing, maar zo ervoer ik het wel. Zaken waar ik eerder zeker van was, bleken ineens niet goed genoeg of voldeden niet volledig aan de verwachtingen. En dan was er nog een situatie waarin ik zelf besefte dat iets niet langer passend of goed voor me was. Toch voelde het alsof ook dat op die grote hoop van afwijzing terechtkwam.
Maar is het eigenlijk wel afwijzing?
Wat is afwijzing?
De situaties die ik heb meegemaakt zijn misschien niet eens als afwijzing te bestempelen. Maar wat zijn ze dan wel? Dat ontdek je pas als je het gevoel ontleedt.
Vandaag zei ik nog tegen mijn man: “Ik word alleen maar afgewezen.” Dat gevoel was eenzaam en maakte me klein. En toch… klopte het niet helemaal. Want zoals ik net al zei, word ik niet per se afgewezen. Dingen die eerder moeiteloos gingen, kosten nu gewoon meer moeite. En tegelijkertijd weet ik soms zelf niet meer zeker of ik iets nog wel wíl.
De spanning tussen zekerheid en onzekerheid
Neem mijn werk. Jullie weten dat ik als interim manager werk én mijn eigen coaching praktijk heb. En ergens voel ik dat ik me niet volledig kan richten op allebei. Maar ik hou van allebei. En dan is er nog die factor van zekerheid—de zekerheid van wat ik ken.
Ik merk dat ik blijf verlangen naar de stabiliteit van mijn managementwerk, terwijl ik óók zie dat mijn coaching praktijk pas echt kan groeien wanneer ik beschikbaar ben. En die beschikbaarheid gaat verder dan mijn agenda. Die gaat ook over mijn emotionele en mentale beschikbaarheid.
Dus ja, ik heb afwijzing ervaren. Maar als ik eerlijk ben, was ik zelf misschien ook de afwijzer.
De angst om te falen.
En als ik dat gevoel verder ontleed, kom ik uit bij onzekerheid. Niet onzekerheid over mezelf, maar over de periode waarin ik me bevind. En dat gevoel—dat je klein maakt—is geen falen, maar de angst om te falen. Het verlangen om een stap te zetten, maar ook de angst voor wat er dan komt.
Het gevolg? Je begint er niet aan. Je onzekerheid laat je vasthouden aan je zekerheid.
Want tegenover onzekerheid, staat zekerheid. En zekerheid is misschien wel de meest verlammende van de twee. Zekerheid is houvast, je houdt letterlijk vast aan wat je kent, zelfs als het niet goed voor je is.
Dus de vraag die overblijft: wat wijs ik zelf af?
Mijn studie bijvoorbeeld, die uitdagend is en niet altijd in een rechte lijn loopt. Mijn neiging om soms te denken: Laat maar. Maar dan wijs ik eigenlijk mezelf af, want dit is iets wat ik écht wil. En als ik vasthoud aan mijn bekende werk, wijs ik misschien ook wel de mogelijkheid af om volledig te groeien in mijn coaching.
De kracht van loslaten
Vanuit een spiritueel perspectief kun je zeggen: als een deur sluit, opent zich ergens anders een raam. En terugkijkend blijkt dat vaak waar te zijn. Maar in het moment zelf is het ook oké om angst te voelen. Om even stil te staan.
Mijn liefde voor filosoferen wordt steeds sterker en terwijl ik dit schrijf, filosofeer ik en vloeien de woorden vanzelf. Mijn coaching is doordrongen van deze filosofische gesprekken, in feite coach ik nu mezelf en lezen jullie mee.
Steeds weer een laagje eraf. En telkens verschijnt er weer een nieuw laagje. Deze ui is nooit op. Maar elk laagje wordt mooier. Kleuriger. En ja, misschien laat elk laagje je ook even huilen.
