Ik ben net gaan zitten met een kop thee. De zon schijnt op mijn gezicht. En het voelt… stil.
Niet leeg, maar stil.
Een tweede poging, en dit keer…. anders
Ik heb zojuist mijn scriptie ingeleverd, mijn tweede poging. De eerste keer haalde ik het niet. En dat was ergens een ingecalculeerd risico. Ik wilde een lans breken voor alles wat er wél is, maar wat nog weinig academische of zakelijke waarde krijgt: intuïtie, gevoeligheid, weten zonder te weten hóé je het weet. Iets wat we allemaal doen en wat, met de opmars van vrouwelijk (en feminien) leiderschap, ook steeds meer ruimte inneemt binnen organisaties en besluitvorming.
Waar sommige stemmen nog steeds vragen om bewijs, roepen anderen inmiddels: ik voel dit al jaren, maar ik durfde het niet te benoemen. En precies dáár wilde ik mijn onderzoek positioneren.
Niet gehaald, en toch gebleven.
Een ander onderwerp kiezen was geen optie. Dat zou een verloochening van mezelf zijn geweest. En toch… het niet halen voelde pijnlijk. Ik voelde me weer even 14. Van school gestuurd. Niet goed genoeg. Al die oude overtuigingen, oude schaamte, het kwam allemaal even langs.
En tóch wist ik het gracieus te omarmen. Ik ben niet weggelopen. Ik heb geen deuren dichtgegooid. Ik ben blijven staan. Heb het gevoeld, geaccepteerd, weer gevoeld en opnieuw gekozen om te blijven. Om te leren.
Wat ik al voelde, kreeg taal
Wat begon als een zoektocht naar spiritualiteit binnen leiderschapscoaching, eindigde als een diepgaand onderzoek naar wat ik onbewust al wist, maar nog niet kon onderbouwen. Ik dook in intuïtie, in yoga, in Jung, in de Akashic Records, in archetypen, en vooral: in mijn eigen praktijk.
Wat gebeurt er eigenlijk in een coachgesprek wanneer we het ‘niet weten’ toelaten? Wat doet stilte? Hoe werkt intuïtie in het contact met de ander?
Intuïtie als serieuze bron
Wat ik ontdekte, is dat veel van wat ik onbewust deed in mijn coaching wérkte, juist omdat ik het durfde te voelen in plaats van te verklaren. Maar deze periode heeft me uitgedaagd om woorden te vinden voor het onzichtbare. Om taal te geven aan wat ik ervaar in de ruimte tussen mij en mijn cliënt.
En om te onderzoeken: hoe geef je intuïtie, yoga, archetypen en het ongeziene een plek binnen een relationele, professionele coachingstijl?
Inzichten.
Mijn grootste inzicht? Het gaat niet om weten óf voelen. Het gaat om het bewust integreren van beide. Om het uitnodigen van het mysterie, zonder het te hoeven oplossen. En vooral: om het erkennen dat ook leiders, bestuurders en mensen in topfuncties behoefte hebben aan een plek waar intuïtie, stilte en innerlijk weten erkend worden.
Alles op pauze, bewust.
Dat is wat ik bied in mijn praktijk. Niet zweverig. Niet wollig. Wel verdiepend, zuiver, en afgestemd op wat zich aandient in het moment.
De afgelopen maanden werkte ik, naast het herschrijven van mijn proefschrift, ook door aan de opdrachten voor mijn internationale accreditatie én mijn eigen werk. Dat vroeg om keuzes. Ik besloot mijn plannen voor LHD tijdelijk te vertragen. Ik coachte bewust met slechts drie cliënten, om mijn volle aandacht te kunnen geven. Dat maakte mijn agenda vol, en dat voelde goed.
Maar nu… is daar ineens ruimte.
En ik voel: ik wil weer opbouwen.