Interim Management
Ethisch Egoïsme
In mijn vorige blog vertelde ik je over ons Zondagsblock en hoe we door middel van dat block in ieder geval 1 dag in de week niet worden opgeslokt door de waan van alle dag. En met die waan bedoel ik niet alleen ons werk maar ook alle (sociale) verplichten waar we nog aan ‘moeten’ voldoen. Voor de zondag is ons antwoord tegenwoordig in de meeste gevallen Nee. Het was zeker even wennen, ook wijzelf zijn nog niet helemaal uit over de uitzonderingen op de regel maar alle keren dat het ons gelukt is waren we het erover eens; dat block houden we er in!
Iemand vroeg me of we die dag dan echt helemaal niks doen? Dat is uiteraard niet het geval… we mogen juist alles doen waar we zin in hebben, we moeten daarentegen helemaal niks. We hoeven ook niks, we zijn niemand iets verplicht behalve onszelf. Klinkt egoïstisch? Klopt, heerlijk toch!
De bad vibes waar we het woord egoïsme aan koppelen zijn ook slechts gedeeltelijk juist. In het boek ‘The wealth of nations’ uit 1766 van filosoof Adam Smith wordt gesproken over twee vormen van egoïsme. De ingewikkelde vorm (psychologisch egoïsme) die we allemaal kennen én ethisch egoïsme.
Ethisch egoïsme is een vorm van egoïsme waarmee de mens door het toepassen van eigenbelang, eigenlijk het algemeen belang dient. Wanneer ik deze filosofie koppel aan ons zondagsblock en aan executive coaching zie ik een parallel die me enorm aanspreekt.
Executives functioneren op hoog en vaak ook op snel niveau. Laten we het woord executive even vervangen door het woord leiders. Leiders zijn verantwoordelijk voor het functioneren van een groep mensen die een operationele functie uitvoeren. Het resultaat van dit leiderschap resulteert rechtstreeks in het resultaat op de vloer.
Leiders in de zorg
Wanneer we kijken naar de zorgsector bijvoorbeeld, is de stijl, de aard en de veiligheid die gevonden wordt in een leider van essentieel belang voor de resultaten van de uitvoerende groep.
Wanneer deze leider niet goed voor zichzelf zorgt, geen tijd, aandacht en liefde aan zichzelf besteed zal het algehele resultaat van de groep dit weerspiegelen.
Je ziet slecht leiderschap vaak terug in verzuim, verloop, conflicten en klachten. Het beïnvloedt de algehele cultuur. Cultuur begint dan ook altijd helemaal boven in!
Aan de andere kant van de medaille zie je een florerend team of organisatie met daarbij een uitgebluste leider. Slecht leiderschap zegt overigens weinig over het privé karakter van de betreffende leider maar des te meer over in welke mate de leider dit eigen karakter omarmt, koestert en liefheeft.
Ik heb mezelf lang niet lief gehad. Dat is overigens niet de reden dat ik vervolgens deze carrière heb gekozen, mijn slechte relatie met mijzelf is veel langer geleden gestart en geëindigd en er zijn allerlei hele verklaarbare redenen waarom ik niet goed voor mezelf zorgde.. redenen die wellicht bij jou ook spelen. Het slecht voor jezelf zorgen zit in hele kleine dingen, dingen die jij momenteel als normaal bestempeld maar waarvan je stiekem weet dat je ermee een beetje afbreuk doet aan jou zelf.
Ik kom net als vele van ons uit een lange lijn van vrouwen die generatie op generatie afbreuk is aangedaan. Door henzelf of door anderen. Niet gek ook als we ons bedenken dat we pas in de vierde feministische golf zitten.
Compassie voor mezelf
Zelf ben ik daarnaast op vijfjarige leeftijd al met een pittig verlies geconfronteerd toen mijn vader stierf en later, op mijn 15e toen mijn vriendin met veel geweld om het leven is gebracht. Je perceptie van het leven neemt dan een vreemde wending. Je ziet vooral verdriet en boosheid maar geen onvoorwaardelijke liefde en bent niet meer onbevangen, je weet eigenlijk ook niet echt meer hoe het te herkennen. Langzaam aan wen je aan ruwheid én dan ineens komt de vreemde twist…. Het afbreuk doen aan jezelf gaat vreemd genoeg vaak gepaard met het ontvangen van complimenten, is je dat weleens opgevallen? Dat kan gaan over losbandig gedrag, over overmatig veel geven, over overmatig hard werken, over het pushen van je eigen grenzen. De complimenten of de erkenning van anderen die je daarvoor krijgt herinneren je aan het gevoel van liefde en vanaf dat moment ga je dat meer opzoeken en overcompenseren. Nog meer geven, weggeven, jezelf.
Maar de complimenten stoppen weer, liefde blijkt toch geen gezonde liefde en je harde werk bleek vooral lonend voor een ander. De cirkel is weer rond.
Ik heb vanaf mijn jeugd een aantal psychologen kantoren van binnen gezien. Uitgestelde rouw, emotie regulatie stoornissen, gewoon een heftige puber… zijn een paar van de mogelijke diagnoses die ze bij me vonden passen. Seroxat, sertraline of oxazepam moest het trucje wel volbrengen.
Terwijl ik opgroeide had ik naast mijn worstelingen en mijn moeilijke (en later niet bestaande) relatie met school wel altijd werk, ik was nooit ziek, ik kocht mijn eerste huis op mijn 18e en maakte op latere leeftijd alsnog al mijn studies af tot de dag van vandaag, nu ik mijn Master aan het volbrengen ben. Ik maakte van mezelf het modevoorbeeld van een hoog functionerende depressieve volwassene. Dit is geen zielig verhaal, dit is het verhaal van velen, ik heb geen Nederlandse cijfers gevonden maar in de VS worstelde in 2020 maar liefst 21 miljoen mensen met deze vervelende situatie. Hoogfunctionerend depressief zijn; het schoolvoorbeeld van afbreuk doen aan jezelf is een vorm van depressiviteit die voornamelijk voorkomt bij perfectionische, succesvolle en ambitieuze vrouwen. Je komt je bed uit, bent succesvol in wat je doet, hebt vrienden, ziet er verzorgd uit, bent sociaal en niemand vermoed wat er allemaal in je hoofd omgaat. Ook jijzelf bedekt de mindere momentjes bij voorkeur met de mantel der ‘liefde’.
Ik zakte door het ijs in 2015 toen mijn spieren reumatische klachten gingen vertonen en ik (4 maanden lang, elke dag, netjes) brakend van en naar mijn werk reed. Toen de prednison mij behalve een enorm volle maans gezicht en nou ja eigenlijk volle maans alles gaf maar geen verlichting besloot ik op een dag dat ik niet lekker bezig was. Ik (zoals het een hoogfunctionerende depri betaamt) ging dit varkentje wel even helemaal zelf wassen!
Mijn impulsiviteit zette ik deze keer in voor mijzelf. Die pijnlijke spieren, dat moest het resultaat zijn van wat ik in mijn lichaam stopte. Dus daar begon mijn zoektocht, voeding werd onbewust de eerste trede op mijn ladder van zelfzorg en van heling. Door mijn duik in de wereld van ontstekingsverhogende voeding kwam ik in aanraking met het wel en wee van dierlijke vetten. Ik kan het verhaal wat inkleden en afzwakken om geen weerstand op te roepen bij de lezer maar ik kan het ook gewoon niet doen; onomwonden was er voor mij namelijk maar 1 dieet waardoor ik geen enkele vorm van ontstekingen meer waarnam in mijn lichaam, veganisme! Oftewel het volledig onthouden van dierlijke voedingsmiddelen. (Vlees,vis,zuivel,eieren,honing).
Mijn stap naar veganisme was gelijk mijn kennismaking met echte, rauwe, doorvoelde en zelfs pijnlijke compassie. Echte compassie, voor alles wat leeft. En dus ook de moeilijkste les die ik moest gaan leren.
Compassie voor mezelf!
Het afzweren van dierlijke producten leerde mij alles over liefde, over zelfliefde en het bedwingen van impulsen en dus discipline. Vervolgens bracht het me naar de volgende treden en dus verder op de ladder tot waar ik nu ben.
Het is een simpel, praktisch, niet predikend en zeker niet zweverig verhaal en in mijn komende nieuwsbrieven zal ik dan ook uit de doeken doen welke treden er volgden en hoe ik uiteindelijk de ladder en daarmee ook écht de professionele ladder beklom. Tot op dit punt.. Van boze, blowende, school drop out tot Verpleegkundige, Bedrijfskundige en internationaal wetenschappelijk opgeleide Master in Executive Coaching met 2 eigen bedrijven. (Beetje poggen mag best) !
